ای که دل غریب من، با تو شد آشنا، رضا            اشک من است پنجه در پنجرۀ تو یا رضا
من که کـبوتر دلـم انـس گـرفته با رضا            می‌شنوم ز قـدسیان زمـزمۀ رضا رضا

ای به فدای جان تو، جانِ به لب رسیده‌ام            من که گل بهشت را از حرم تو چـیده‌ام
من به بهای هستی‌ام، مهر تو را خریده‌ام            عشق تو می‌برد مرا، تا حرمِ خدا، رضا

ای که به باغ مکرمت، گل تویی و گلاب، تو            ذکر تویی، دعا تویی، اجر تویی، ثواب، تو
علم تویی، حلم تویی، فاتحة الکتاب، تو            می‌دمد از ضـریح تو جلـوۀ ربـنا، رضا

آن‌که وجود را به خود، از عدم آوَرَد تویی            بارقـۀ امـید ما روز نـشاط و غـم تـویی
مروه تویی، صفا تویی، قبله تویی، حرم تویی            تویی شمیم سورۀ کوثر و هل‌اَتی، رضا

فدای خاک پای تو، خدای را ولی تویی            تـداوم ولایـت مـطـلـقــۀ عــلــی تــویـی
مراد اهل بینش از ذکر «سینجلی» تویی            بی‌تو کسی نمی‌برد ره به سوی خدا، رضا

شبی که سر زد از افق جمال ماهت آمدم            پناه مـاسـوا تـویی، که در پـنـاهـت آمدم
کـبوتـرانه پر زدم، بر سـر راهـت آمدم            اگر ز در برانی‌ام، کجا روم، کجا رضا؟

به پیشگـاه قدس تو اگر چه دست‌خالی‌ام            اگر کسی نمی‌خورد، غـم شکـسته‌بالی‌ام
هست اگرچه اشک من، گواه خسته‌حالی‌ام            خوشم که دارم از جهان ولایت تو را رضا

ای که به این شکسته‌دل فرصت آه داده‌ای            ای که مرا به این حرم خوانده و راه داده‌ای
اگرچه در جـوار خود مـرا پـناه داده‌ای            بخوان مرا به دیدن روضۀ کربلا، رضا